از بزرگترين بدبختي هاي ما آدم ها اينه که وقتي داريم کار اشتباهي مي کنيم، باور نمي کنيم اشتباهه. وقتي فهميديم اشتباهه، دلمون خوش و محکمه که خدا بزرگه! خودش يه جورايي آب رفته رو برمي گردونه! و وقتي که آنچه نبايد بشه مي شه، تازه مي فهميم تا کجاي معرکه رفتيم و اميدي هم اگر به بخشش هست، با اينهمه اثر از اشتباهاتمون، که انگار يه سايه ي تاريک مي اندازن رو همه ي زندگي مون چه کنيم...
و باز درس نمي گيريم! پرده ي پندار يا اسب بي محار. که به هيچ ثباتي بند نمي شه.

همه مون محتاج دعاييم.
التماس دعا...