تنها تر از هميشه و در انتظار مرگ

مي افتد از درخت تناور دوباره برگ

آماج حمله هاي عبور است پيکرش

همچون پر شکسته مرغي که در تگرگ

...

اين هم يکي ديگه که همش رو يادم نيست:

آينه تنها ترين هم صحبت تنهايي ام

رازدار لحظه هاي ناخوشي و شادي ام

آينه اي دوست اي تنها نگاه آشنا

اي هم آواز سکوتم با نوايي بي صدا

عيب هايم را نماياندي بدون لعن و کين

هر چه من گفتم نياوردي به پيشانيت چين

تا که خنديدم به رويم خنده کردي بي امان

شادي ام افزون شد از ديدار رويت آن رمان

اين منم آلوده رنجور سر تا پا گناه

زخمي از هر اتهام و خسته از هر نگاه

اين منم مدهوش در بود و نبود زيستن

شرمسار از لحظه دلبستن بر اهرمن

...