قديما فکر مي کردم چه جوري مي تونم بعد از مرگم، يادي از خودم داشته باشم؟ نه مي تونم مثل فردوسي و شمس و مولانا و حافظ و شهريارو ... تو عرصه ي ادب بتازم، نه مي تونم مثل بوعلي سينا و فارابي و زکرياي رازي و ... دانشمند باشم. پس آخرش چي مي شم؟ مي ميرم و فراموش مي شم و هيچ؟! پس واسه چي به دنيا اومدم؟ که مثل همه ي آدم ها از کنار همه ي آدم ها بگذرم تا مرگ؟

بعدش فکر کردم به اينکه وجود من، زندگي من، و حضورم واسه ي کيا مهمه؟ زندگي شونو تحت تاثير قرار مي ده؟ و خودشونو؟

بعدها به چيزهاي بيشتري هم فکر کردم. ولي حالا به اين فکر مي کنم که هر لحظه اي که مي گذره، يعني يک گام به مرگ نزديک تر مي شم. و فرصتم براي ساختن خوبي، براي ساختن يادي در ذهن، براي ساختن لبخندي بر لب کسي، و براي ساختن خودم کم مي شه.

مي دوني، بحث راجع به اين چيزها خيلي مفصله! تا کجاها بايد پيش رفت! حتي تا «پرده ي پندار» -يکي از پست هاي قبلي تون بود-! که چون فکر مي کنم شبيه موعظه مي شه نمي گم. ايشاا.. يه بار فرصت شه که راجع به فضيلت هايي که يک «انسان» بايد داشته باشه و ما نداريم (!) بحث کنيم. بايد بتونيم بعد از مرگمون يک «اثرخوب» بگذاريم، اگر در توانمون نيست که ياد خوبي بگذاريم. به هر حال اين دنيا گذراست و به صبح تا شامي مي مونه. اون بالاست که بايد اسمي ازمون در بياد!