هر کدوم از ما دو جور حرف می‏زنیم. یکی با زبان ظاهر و یکی هم با خودمون و در درونمون و در مقابلش هم دو جور سکوت داریم. به قول امید حرفی که با خودمون می‏زنیم  با سرعت بالاتریه. یعنی به نسبت زبان ظاهر ، تو زمان مشخص می‏تونیم مقدار بیشتری با خودمون صحبت کنیم. بنابراین مخمون بیشتر درگیر میشه.

بنابراین برای تمرین سکوت باید ابتدا از لسان ظاهر شروع کرد. تمرین کنیم هر روز ساعاتی رو در ابتدا یا انتهای روز به جایی که امکان سکوت نسبی باشه و کسی مزاحممون نشه بریم. در سکوت کامل به تحلیل روزی که گذروندیم بپردازیم . با دقت ببینیم که چه کارایی انجام دادیم . برای هر کار چقدر وقت صرف کردیم. بعد تحلیل کنیم که کدوم کار رو بهتر می تونستیم انجام بدیم . کدوم کار رو نباید انجام می‏دادیم و وقتمونو صرفش کردیم .

حالا وقت اینه که اهدافمون رو برای فردا مشخص کنیم. یکی یکی همشونو باید بنویسیم . همچنین باید به اهداف میان مدت و بلند مدتمون فکر کنیم.

یادتون نره این کار رو هر روز باید در سکوت کامل انجام بدیم و همه چیز باید نوشته بشه. راه رسیدن به یه زندگی خلاق و فعال اینه که این کار رو هر روز انجام بدیم. باید هروز تو سکوت برای لحظه لحظمون برنامه ریزی کنیم. باید بدونیم اون روز برای چی زندگی می‏کنیم و برای رسیدن به اون هدف چیکار باید بکنیم.

یادتون باشه شاید امروز ، روز آخر و این لحظه، لحظه آخر زندگیمون باشه. باور کنیم که یه روزی و در یک لحظه مرگ سراغ ما هم میاد. لحظمون رو ارزون نفروشیم.

پس اول باید زبونمون رو ساکت کنیم. صدا های اطراف رو یکی یکی رد یابی کنیم و حذفشون کنیم از ذهنمون. سخته ولی با تمرین میشه. با ممارست تو این کار وارد قلمرو سرزمین سکوت میشید.

ادامه داره...