« اگر مرا می‏شناسی و مرا دیدی، ناخوشی را چرا یاد کنی؟ اگر خوشی به دست هست، به نا خوشی کجا افتاده‏ای؟ اگر با منی ، چگونه با خودی؟ و اگر دوست منی، چگونه دوست خودی؟

سالها بگذرد که یکی را از ناگه دوستی افتد که بیاساید.

سالها باید که تا یک سنگ اصلی زآفتاب

لعل گردد در بدخشان ، یا عقیق اندر یمن

ماهها باید که تا یک پنبه‏دانه زیر خاک

ستر گردد عورتی را ، یا شهیدی را کفن

اگر مرا دیدی، خود را چه می‏بینی؟ و اگر ذکر من می‏کنی ذکر خود چه می‏کنی؟ ذکر وعظ و سخن وعظ ، ذکر خود است و ذکر هستی. آنجا که راحت است و اوست، وعظ کو و سخن کو؟»

شمس تبریز