یاد همشون بخیر... معلمامو میگم. همشون به سهم خودشون خیلی خوب بودن و خیلی هم حق گردنم دارن، اما توشون یه کسایی هستن که واقعن معلمی رو در حق من و بقیه شاگرداشون تموم کردن. یه حرفایی می‏زدن که هر چند اون موقع‏ها با فهم و درک کودکانه ما جور در نمیومد و  گاهی هم تکرار نسنجیدشون - بدون فهم معانی و فقط از اون جهت که از دهان معلممون شنیدیم- باعث رنجش بزرگترهامون از ما و از اون بنده‏های خدا می‏شد ، اما از اونجا که طبق فرمایش امیرالمؤمنین « العلم فی الصغر کالنقش فی الحجر» ( یادگیری در خردسالی مانند نقشی است که بر سنگ کنده باشند) ، این حرفها برای همیشه در ذهن من موند و بارها و بارها تو زندگی به دردم خورد و طبیعیه که هر وقت ندیده گرفتمشون بد پس گردنی‏ای خوردم.

بگذریم سرتو درد نیارم... یکی از این چیزا، که فکر می‏کنم تو سالهای اول دوره راهنمایی یا اواخر دوره دبستان بود که از یکی از این بزرگان یاد گرفتم این بود که « طوری زندگی کن که اگه کسی رو به راه نمیاری ، از راه هم به در نکنی».

اینا رو گفتم تا هم من و هم تو یادمون باشه که همیشه خطاهایی که می‏کنیم قابل جبران نیست. همیشه نمی‏شه هر اشتباهی دلمون می‏خواد بکنیم به امید اینکه توبه می کنم و خدا می‏بخشه و همه چیز تموم میشه. بله! منکر رحمت الهی نیستم ولی تو خودتم خوب می‏دونی که خدا اگر هم می‏بخشه فقط حق خودشو می‏بخشه.

بعضی کارا ، خصوصا اون موقعی که اثراتش متوجه دیگران میشه ، طورین که تا دنیا دنیاست اثرشون باقی می‏مونه و نمی‏شه هم کاری برای جبرانش کرد. مثلاً همین کاری که اون معلم به ماها گفته بود . اگه کاری کنی که مسیر زندگی یه نفر عوض بشه و روند زندگیش تغییر کنه و به سمتی که نباید بره تا اون توی اون مسیره و کار تو اثرش توی زندگی اون فرد باقیه برات حساب پر می‏کنن تا به موقع‏ش به حسابت برسن. اگه جوری بشه که اون اثر به نسل طرف هم انتقال پیدا کنه که واویلا دیگه مصیبته...

خدا تو آیه 191 سوره بقره میگه «... الفتنةُ أشدُّ من القتل...» یعنی فتنه درست کردن از قتل هم اثرش سخت تر و بدتره. این شاید به اون خاطر باشه که با کشتن طرف آسیبی که بهش می‏رسونی اینه که فرصت زندگیشو تو این دنیا ازش می‏گیری و با توبه و قصاص یا پرداخت دیه‏ش می‏تونی امید به رحمت و آمرزش خدا داشته باشی ولی وقتی فتنه‏ای ایجاد می‏کنی که روح فرد رو ، دلش رو و تمام زندگی‏ای که باید در راه سعادتش هزینه کنه رو تباه می‏کنی و مایه بدبختیش می‏کنی ، دیگه راهی برای جبران نیست. چی رو می‏خوای جبران کنی؟ چه جوری می‏خوای جبران کنی؟ با قصاص؟! ... با پرداخت دیه؟! ... نمی‏گم از رحمت خدا نا امید باشیم. حرفم اینه که همه چیز به این سادگیا نیست که فکر می‏کنیم. طرف فتنه ایجاد کرده ، بنده خدا رو داغون کرده ، زندگیشو به هم ریخته ، حالا یادش افتاده که با خدا باشه و میگه من دیگه عوض شدم ، بشتابید به سوی پروردگارتان ، من از امروز یه آدم دیگه‏م .... میگی پس اون چی؟ میگه خودش مقصره ، من دیگه می‏خوام با خدا باشم.

بله درسته که خودشم مقصره ولی فتنه رو تو ایجاد کردی اگر نکرده بودی که اون توی این راه نمی‏افتاد...

بگذریم منظور اینه که علی رغم اینکه باید قبول کنیم که ما هم خطا می‏کنیم و به خودمون این فرصت رو بدیم که بعد از هر اشتباه دوباره از نو شروع کنیم ولی انقدر ساده‏لوحانه از کنار اشتباهاتمون نگذریم و بدونیم و بشناسیم چیکار کردیم و داریم می‏کنیم...

انقدر توی این پرده صدلای افکار خودمون نپیچیم و افکار خودمون رو محوریت عالم و ستون حق ندونیم. چه فایده از متهم کردن دیگران؟....

دعام کن